Μάνα, μητέρα, μαμά! Ο άνθρωπος πίσω από τον ρόλο της μητέρας. Άρθρο της Ευαγγελίας Γκέγκα
Οι ρίζες της Γιορτής της Μητέρας έρχονται από την αρχαία Ελλάδα. Η μητέρα Γη (Γαία) σύζυγος του Ουρανού είναι η προσωποποίηση της φύσης, που γεννά όλο τον κόσμο και λατρεύεται σαν η υπέρτατη θεότητα. Η λατρεία περνά στη συνέχεια στην κόρη της, Ρέα, σύζυγο και αδερφή του Κρόνου. Η Ρέα λατρεύεται σαν η “Μητέρα των Θεών”, καθώς φαίνεται να είναι η πρώτη, που γέννησε με τοκετό και ανάθρεψε τα παιδιά της με μητρικό γάλα. Οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν τιμές στη Ρέα κάθε άνοιξη, καθώς ήταν και θεά της γης και της γονιμότητας.
Στη σύγχρονη εποχή, η Αμερικανίδα κοινωνική ακτιβίστρια Άννα Μαρία Τζάρβις ήταν αυτή που είχε πρώτη την ιδέα να καθιερωθεί μια ιδιαίτερη ημέρα προς τιμή της μητέρας, η γνωστή ως Γιορτή της Μητέρας. Οι προσπάθειές της ευοδώθηκαν τελικά στις 9 Μαΐου του 1914, όταν ο τότε Αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον υπέγραψε προκήρυξη, σύμφωνα με την οποία η Ημέρα της Μητέρας καθιερωνόταν ως εθνική εορτή τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
Μάνα, μητέρα, μαμά! Ένας πολυδιάστατος ρόλος με τεράστια σημασία για την ανάπτυξη του ανθρώπου. Είναι εκείνη που θρέφει, που φροντίζει, που προστατεύει, που παρηγορεί, που συγχωρεί και κατανοεί. Ένας ρόλος χωρίς απαιτήσεις, χωρίς να περιμένει ανταπόδοση στην άνευ όρων αγάπη του. Μια μητέρα (βιολογική ή μη) καθορίζει μέσα στα 5-6 χρόνια της ζωής του παιδιού, συνειδητά ή ασυνείδητα τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του μελλοντικού ενήλικα ως εκ τούτου ο δεσμός που θα αναπτύξει με το παιδί είναι μείζονος σημασίας.
Τα ευτυχισμένα παιδιά γίνονται από ευτυχισμένους γονείς και πιο ειδικά από ευτυχισμένες μαμάδες. Η τέλεια και ιδανική μητέρα δεν υπάρχει καθώς η μητέρα είναι αυτόνομο άτομο, κουβαλάει τα δικά της τραύματα, δυσκολίες και ελλείματα όπως όλοι οι άνθρωποι. Στην προσπάθειά τους, οι μητέρες να κάνουν το καλύτερο δυνατό για το παιδί τους ξεχνούν τις ανάγκες τους και παραβλέπουν τις επιθυμίες τους. Αυτό έχει αντίκτυπο σε όλες τις σχέσεις τους και φυσικά και στη σχέση με το παιδί τους. Υπάρχουν λοιπόν οι μάνες που κατάφερνουν να κρατήσουν τις σωστές ισορροπίες, ώστε η σχέση με το παιδί να είναι υγιής και το παιδί εξελίσσεται σε έναν ανεξάρτητο, γεμάτο αυτοπεποίθηση ενήλικα χωρίς ανασφάλειες και σοβαρές δυσκολίες, υπάρχουν οι μάνες που δεν κατάφεραν ή δεν αναγνώρισαν τα δικά τους ελλείματα με αποτέλεσμα να τα προβάλουν πάνω στο παιδί τους, η σχέση μεταξύ τους να μην έχει σαφή όρια και να μην μπορεί ο μελλοντικός ενήλικας να ζήσει συναισθηματικά ανεξάρτητος από εκείνη και υπάρχουν και οι μάνες που παλεύουν καθημερινά ανάμεσα σε αυτές τις δύο κατηγορίες κάνοντας ό,τι μπορούν καλύτερο και σωστότερο. Η τρίτη κατηγορία προκαλεί την μεγαλύτερη συναισθηματική κούραση.
Η γυναίκα τείνει να θυσιάζει τους υπόλοιπους ρόλους που έχει στη ζωή της στο βωμό της μητρότητας. Είναι γυναίκα, εργαζόμενη, σύζυγος, φίλη και πολλά ακόμα.. Επίσης πριν έρθει το παιδί στον κόσμο είχε ενδιαφέροντα και ασχολίες στα οποία είναι καλό να επιστρέψει προσαρμόζοντας ανάλογα τους ρυθμούς της ζωής της. Το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον της θα πρέπει να είναι υποστηρικτικό προς αυτό με κυρίαρχο πρόσωπο τον σύζυγο και πατέρα ο οποίος είναι σημαντικό να βοηθάει στην ανάπτυξη ισορροπιών και σωστών ορίων ώστε όλα τα μέλη της οικογένειας να είναι ευτυχισμένα.
Η κοινωνία μας θεωρεί την μητέρα ένα ιερό πρόσωπο και αυτός ο χαρακτηρισμός είναι πολύ βαρύς για τις πλάτες πολλών γυναικών με αποτέλεσμα να χάνονται μέσα στις ατελείωτες ευθύνες και στην υποχρέωση να είναι πάντα επάρκεις και σωστές. Τα πρώτα βήματα για να νιώσουν καλύτερα είναι να ακούσουν τις ανάγκες τους, να ξεφύγουν από τα κοινωνικά στερεότυπα και φυσικά να έχουν δίπλα τους ανθρώπους που τις στηρίζουν ώστε να ανακαλύψουν ποιες θέλουν να είναι ως μητέρες και ως γυναίκες.
Η Γιορτή της μητέρας είναι μια ευκαιρία λοιπόν να αναλογιστούμε όλοι τη σχέση με τη μητέρα μας και πώς μας έχει επηρεάσει αυτή, τη σχέση με το παιδί μας και την οικογένειά μας καθώς και τη σημαντικότερη σχέση… αυτή με τον εαυτό μας.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες!
Learn More
Τα οφέλη του ελεύθερου παιχνιδιού στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού- Άρθρο της Ευαγγελίας Γκέγκα
Βλέποντας ένα μικρό παιδί να ασχολείται και να παίζει με τις ώρες με ό,τι υπάρχει γύρω του, από κορδόνια μαλλιών, πλαστικά μπουκάλια νερού, το ποντίκι του υπολογιστή αναρωτιέμαι αν υπάρχει λόγος οι γονείς να ψάχνουν και να στέκονται με τις ώρες μπροστά από ράφια πολυκαταστημάτων για να του αγοράσουν το κατάλληλο παιχνίδι ανάλογα με την ηλικία του, κοιτώντας τις ετικέτες των παιχνιδιών για να δουν κατά πόσο αυτό το παιχνίδι θα ενισχύσει γνωστικές διεργασίες, λεπτή κινητικότητα, συναισθηματική ανάπτυξη και άλλα πολλά.. Καταλήγω ότι το ίδιο το παιδί γνωρίζει καλύτερα και ενστικτωδώς τι το ωφελεί, επιλέγει μόνο του αυτό που τραβάει περισσότερο τη προσοχή και καταπιάνεται μ΄αυτό παρατηρώντας το, αλλάζοντας του σχήμα, τραβώντας το, σπάζοντας το σε κομμάτια και συνήθως αυτό δεν είναι ένα παιχνίδι του εμπορίου που με πολλή προσοχή έχουμε διαλέξει εμείς. Είναι κάτι απλό, καθημερινό που του έκανε εντύπωση κατά τη διάρκεια που εξερευνούσε το χώρο γύρω του μπουσουλώντας. Δεν θα διαφωνήσω ότι υπάρχουν πολύ αξιόλογα παιχνίδια στο εμπόριο που βοηθούν σε μεγάλο βαθμό την ανάπτυξη των παιδιών, αλλά τα οφέλη του ελεύθερου παιχνιδιού και της επιλογής αυτού είναι σίγουρα πολύ περισσότερα.
Το ελεύθερο παιχνίδι βοηθά στη σωστή διαχείριση του άγχους και κατ΄επέκταση στη μείωση του. Μέσα από πολλά παιχνίδια όπως οι κλέφτες και οι αστυνόμοι το παιδί μπαίνει σε κατάσταση ¨μάχης ή φυγής¨, πότε τον κυνηγούν και πότε κυνηγά εκείνο. Σε κάθε περίπτωση βιώνει άγχος και όσο περισσότερο παίζει, τόσο η ικανότητα του να διαχειρίζεται αγχογόνες καταστάσεις βελτιώνεται. Αντιμετωπίζοντας το άγχος, καλλιεργείται η ψυχική ανθεκτικότητα και αποκτούνται δεξιότητες ζωής που θα τον βοηθήσουν σαν ενήλικα να χειρίζεται με επιτυχία διάφορες κοινωνικές καταστάσεις.
Ένα άλλο σημαντικό προτέρημα του ελεύθερου παιχνιδιού είναι η ενίσχυση της αυτοπεποίθησης. Επιτρέποντας στο παιδί και δίνοντας του το χώρο και την εμπιστοσύνη να εξερευνήσει, να κατασκευάσει πράγματα ή να επιλύσει τα δικά του προβλήματα θα αποκτήσει γνήσια αυτοεκτίμηση και αυτονομία. Θα νιώσει ότι έχει τον έλεγχο των συναισθημάτων του και των καταστάσεων που τον αφορούν. Έτσι θα νιώσει ασφαλή και δυνατό κάθε φορά που θα είναι έτοιμο να δοκιμάσει μια καινούρια δεξιότητα αλλά ακόμα και αν δεν τα καταφέρει όπως περίμενε θα έχει τα εφόδια που του προσφέρει μια ισχυρή αυτοπεποίθηση ώστε να συνέλθει από την αποτυχία και να προσπαθήσει ξανά.
Για να συνέλθει όμως από την αποτυχία, εκτός από την αυτοπεποίθηση χρειάζονται και άλλες δεξιότητες διαχείρισης δυσκολιών που και αυτές αποκτούνται από μικρή ηλικία. Είναι πολύ δύσκολο για έναν γονιό να βλέπει το παιδί του να κρεμιέται από τα μονόζυγα ή να σκαρφαλώνει σε δέντρα και να μην προσπαθήσει να το σταματήσει. Είναι πολύ σημαντικό όμως εκείνες τις στιγμές να του δείξει εμπιστοσύνη γιατί το παιδί με αυτόν τον τρόπο μαθαίνει τι είναι φόβος και πως πρέπει να τον διαχειρίζεται. Το ίδιο συμβαίνει και σε ένα κοινωνικό παιχνίδι, εξασκείται στα ¨δύσκολα¨ συναισθήματα του φόβου και του θυμού, παίζοντας με άλλα παιδιά μαθαίνει τη συνεργασία αλλά και τη σύγκρουση καθώς και τις συνέπειές τους. Ο γονιός λοιπόν θα πρέπει δείχνοντας εμπιστοσύνη στο παιδί να κρατήσει μια ασφαλή απόσταση αφήνοντας το να διαχειριστεί το θυμό και το φόβο που θα νιώσει μέσα από τη σύγκρουση.
Ένα τελευταίο σημαντικό παιχνίδι κυρίως για μικρότερα παιδιά είναι το παιχνίδι φαντασίας. Τα παιδιά κάνοντας διάφορες φωνούλες ή φανταστικές συζητήσεις με τα λούτρινα ζωάκια ή τις κουκλίτσες τους ή ζωγραφίζοντας εξωτερικεύουν και ζωντανεύουν τον ψυχικό τους κόσμο, κάτι που τα βοηθάει στη μείωση του στρες, είναι πολύ θεραπευτικό και ταυτόχρονα διευρύνει τη φαντασία τους.
Τα σημερινά παιδιά στερούνται το ελεύθερο παιχνίδι και έτσι στερούνται και την δυνατότητα να μάθουν να στερούνται. Όποιος δεν ξέρει να στερείται, δεν πρόκειται να μάθει ούτε να καλλιεργεί ούτε να πραγματοποιεί επιθυμίες. Η επίπτωση αυτού στην ενήλικη ζωή θα είναι η αδυναμία λήψης αποφάσεων (Γκοτζαμάνης, 2022).
Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά μας να αποφασίσουν μόνα τους με τι θέλουν να ασχοληθούν, μένοντας υποστηρικτικά και υπομονετικά λίγα βήματα πίσω τους…
Πηγές:
Alexander J, Sandahl I (2017), Γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο, Διόπτρα
Γκοτζαμάνης Κώστας (2022), Πανικός, η μεγάλη εξέγερση μέσα μας, Πατάκη
Learn More
Σεξουαλική κακοποίηση παιδιών (ενδείξεις, προφίλ δράστη, συνέπειες)- Άρθρο της Ευαγγελίας Γκέγκα
«Το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο ίδιος ο φόβος..
Φραγκλίνος Ρούσβελτ
Η σεξουαλική κακοποίηση είναι η εμπλοκή ενός παιδιού σε σεξουαλική δραστηριότητα την οποία δεν κατανοεί πλήρως και για την οποία δεν είναι σε θέση να συναινέσει ή δεν είναι αναπτυξιακά ώριμο ή παραβιάζει τους νόμους. Τα παιδιά μπορεί να υποστούν σεξουαλική κακοποίηση τόσο από ενήλικα άτομα όσο και από άλλα παιδιά τα οποία, λόγω της ηλικίας τους ή του αναπτυξιακού τους σταδίου, βρίσκονται σε θέση ευθύνης, εμπιστοσύνης ή δύναμης σε σχέση με το θύμα.
Οι συμπεριφορές του παιδιού που μαρτυρούν τη σεξουαλική κακοποίηση είναι κάποιες από τις ακόλουθες:
Έκφραση φόβου ή αποφυγή απέναντι σε ένα συγκεκριμένο άτομο ή χώρο ιδιαίτερα σε περιστάσεις που περιλαμβάνουν τη σωματική έκθεση όπως γυμναστική, υπερβολική περιέργεια για το σεξ, απρόσμενη πτώση της σχολικής επίδοσης, παλινδρόμηση σε προγενέστερα αναπτυξιακά στάδια (νυχτερινή ενούρηση, εγκόπριση), απομόνωση από συνομήλικους και από την οικογένεια και έντονο αιφνίδιο καταθλιπτικό συναίσθημα, υπερβολικός φόβος επαφής, απροθυμία συναίνεσης σε ιατρικές ή οδοντιατρικές πράξεις, κατοχή δώρων, νέων ρούχων ή χρημάτων άγνωστης προέλευσης, αυτοτραυματισμός και απόπειρες αυτοκτονίας, διαταραχές ύπνου και λήψης τροφής. Μία μόνο ένδειξη δεν αποτελεί απόδειξη κακοποίησης, χρειάζεται συνδυασμός ενδείξεων και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές.
Οι δράστες μπορεί να είναι οικείοι του παιδιού, γονείς ή φροντιστές, εκπαιδευτικοί στο σχολείο ή σε εξωσχολικές δραστηριότητες ή ο οποιοσδήποτε βρίσκεται στο περιβάλλον του παιδιού. Είναι πιο σπάνιο ο δράστης να είναι άγνωστος, χωρίς αυτό να αποκλείεται. (Υπολογίζεται ότι σε ποσοστό 75-85% οι δράστες σεξουαλικής παραβίασης παιδιών είναι άτομα γνώριμα στο παιδί από το στενό συγγενικό ή φιλικό περιβάλλον.) Το παιδί πέφτει θύμα της σχέσης εμπιστοσύνης που έχει με αυτά τα πρόσωπα και της κατάχρησης αυτής της σχέσης και της «εξουσίας» από τους ενήλικους φορείς της. Το παιδί βρίσκεται σε κατάσταση αδυναμίας και απόγνωσης καθώς είναι από τη φύση του, σωματικά και ψυχικά ανώριμο, και εξαρτώμενο φυσικά και συναισθηματικά. Ο δράστης εκμεταλλευόμενος τη συναισθηματική κατάσταση του παιδιού και χρησιμοποιώντας διάφορους τρόπους πειθούς, συναισθηματικούς και ψυχολογικούς εκβιασμούς, απειλές και συχνά σωματική βία, εμπλέκει και χρησιμοποιεί το παιδί.
Το παιδί βιώνει σύγχυση και αναπτύσσει συναισθήματα ντροπής και ενοχής. Η πραγματικότητα είναι ότι παιδιά που έχουν σεξουαλικά κακοποιηθεί παρουσιάζουν μια ποικιλία συμπτωμάτων όπως άγχος, επιθετικότητα, παρορμητική συμπεριφορά, φοβίες, αντιδράσεις διασχιστικού και μετατραυματικού τύπου, πτωχή προσαρμογή και απόδοση στο σχολείο, διαταραχές πρόσληψης τροφής, πολλαπλές και ανάρμοστες σεξουαλικές συμπεριφορές, χαμηλή αυτοεκτίμηση, ελλείμματα στην κοινωνική λειτουργικότητα, αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. (Bryer & Nelson, 1987).
Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι το παιδί δεν αντιλαμβάνεται σε πολλές περιπτώσεις ότι υφίσταται κακοποίηση και εφόσον το καταλάβει είναι πολύ δύσκολο να αντιδράσει, να μιλήσει και να προστατευτεί λόγω του φόβου που νιώθει. Οι ενήλικες οφείλουμε να έχουμε γνώση όλων των ενδείξεων της κακοποίησης, να ελέγχουμε ποια άτομα βρίσκονται στο περιβάλλον του παιδιού και κυρίως να αναπτύξουμε με το παιδί μια σχέση εμπιστοσύνης ώστε να είναι αυτονόητο ότι θα έρθει σε εμάς να μιλήσει. Δυστυχώς έχει αποδειχθεί πολλές φορές μέσα από περιστατικά ότι γονείς κακοποίησαν τα παιδιά τους και μετέτρεψαν το σπίτι σε κολαστήριο, οπότε οι εκπαιδευτικοί που είναι καθημερινά κοντά στα παιδιά θα πρέπει αν δουν οποιαδήποτε ασυνήθιστη ή περίεργη συμπεριφορά να την αναφέρουν απευθείας. Αν η σκέψη σας είναι ότι ίσως κάνετε τα πράματα χειρότερα και κινδυνεύσει το παιδί καλέστε σε μία γράμμη συμβουλευτικής υποστήριξης ώστε να μιλήσετε με κάποιον αρμόδιο και να σας κατευθύνει σωστά. Όλοι οι κακοποιητές εκμεταλλεύονται πρωτίστως τον φόβο των παιδιών αλλά και τον δικό μας και έτσι καταφέρνουν να συνεχίζουν ανενόχλητοι τις πράξεις τους. Τολμήστε να μιλήσετε ώστε να σωθούν παιδικές ψυχές από τους κακοποιητές τους. Είναι ευθύνη όλων μας η προστασία των παιδιών.
Που μπορείτε να απευθυνθείτε:
- Τηλεφωνική γραμμή «Μαζί για το Παιδί» 115 25
- 24ωρη Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά 1056 (Χαμόγελο του Παιδιού)
- 24ωρη τηλεφωνική γραμμή Άμεσης Κοινωνικής Βοήθειας 197 (ΕΚΚΑ)
- Συνήγορος του Πολίτη-Συνήγορος του Παιδιού, τηλ.: 213 1306744,
213 1306710, 213 1306703
Γραμμή για τα Παιδιά 8001132000 χωρίς χρέωση
- Κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων κάθε περιοχής
- Διεύθυνση Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, τηλ.: 210 7715791
- 24ωρη Εθνική Γραμμή Παιδικής Προστασίας 1107 (ΕΚΚΑ)
Πηγές: Πρωτόκολλο Διερεύνησης, Διάγνωσης και Διαχείρισης Περιστατικών Κακοποίησης και Παραμέλησης Παιδιών (ΚαΠα-Π)
Ορέστης Γιωτάκος, Βικτωρία Πρεκατέ. (2006). Σεξουαλική κακοποίηση, Μυστικό όχι πια. Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα»
Learn More
Διδάσκοντας την ενσυναίσθηση στη σχολική τάξη- Άρθρο της Ευαγγελίας Γκέγκα
Η ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε και να κατανοούμε τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά των άλλων και να ανταποκρινόμαστε με συμπόνοια. Να μπαίνουμε στα «παπούτσια» του άλλου χωρίς όμως να ταυτιζόμαστε. Δεν μπορούμε να ταυτιστούμε και να κάνουμε δικά μας τα προβλήματα των άλλων γιατί θα εξαντληθούμε ψυχικά αλλά μπορούμε να ακούσουμε, να βοηθήσουμε, να συναισθανθούμε και να σταθούμε δίπλα στους αγαπημένους μας ανθρώπους.
Τα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία δείχνουν ότι διαθέτουν αυτή την ικανότητα καθώς ανταποκρίνονται στη συναισθηματική κατάσταση των άλλων είτε με τις εκφράσεις του προσώπου είτε με αγκαλιές και φιλιά. Για παράδειγμα, αν η μαμά είναι στεναχωρημένη ή φορτισμένη, το παιδί έρχεται κοντά της και την αγκαλιάζει για να την καθησυχάσει. Είναι σημαντικό λοιπόν να καλλιεργούμε αυτή την ικανότητα και στο σχολείο.
H ενσυναίσθηση δεν είναι κάτι που εκπαιδεύεται μέσω της μεταφοράς γνώσεων.
Είναι μια βιωματική διαδικασία, το παιδί μαθαίνοντας να αναγνωρίζει τα δικά του συναισθήματα θα μπορέσει να αναγνωρίσει και των άλλων. Επειδή δεν είναι αυτονόητο ότι γνωρίζει για τη χαρά, τη λύπη, τον θυμό, πρέπει να του μιλήσουμε γι’ αυτά και να του εξηγήσουμε πώς να τα διαχειρίζεται π.χ αν νιώθει λύπη για κάποιο γεγονός που το στενοχώρησε σεβόμαστε το συναίσθημά του, δεν σπεύδουμε να το βοηθήσουμε να νιώσει χαρά, είναι σημαντικό να βιώνονται όλα τα συναισθήματα. Μια δική μας εναλλακτική στάση θα ήταν να σταθούμε κοντά του και να του δώσουμε την ευκαιρία να μας μιλήσει εκείνο όποτε νιώσει έτοιμο. Η δική μας συμπεριφορά είναι παράδειγμα για τα παιδιά, αν βρεθούν σε μια αντίστοιχη περίπτωση θα θυμηθούν πως αντιδράσαμε και θα το επαναλάβουν.
Καλλιεργώντας την ενσυναίσθηση στα παιδιά απομακρύνονται από έννοιες όπως ο σχολικός εκφοβισμός και έρχονται πιο κοντά στην αλληλοβοήθεια, στο μοίρασμα, στον υγιή ανταγωνισμό, στην αποδοχή της διαφορετικότητας και δημιουργούν βαθύτερες και πιο ουσιαστικές σχέσεις και σε μεγαλύτερες ηλικίες.
Πώς μπορεί να διδαχθεί η ενσυναίσθηση μέσα σε μια σχολική τάξη;
Καταρχάς, διδάσκοντας στα παιδιά κοινωνικές δεξιότητες και τον κατάλληλο τρόπο να τις χρησιμοποιούν. Τα παιδιά μαθαίνουν τις κοινωνικές δεξιότητες από εμάς και είναι απαραίτητες για τη ομαλή συμβίωση με τους άλλους ανθρώπους.
- Ο δάσκαλος της τάξης ενισχύει το ενδιαφέρον και την εκδήλωση της συμπάθειας μεταξύ των συμμαθητών διευκολύνοντας την επικοινωνία, τις ομαδικές δραστηριότητες και τις φιλικές σχέσεις μεταξύ των συμμαθητών.
- Η προσφορά είναι μια πολύ σημαντική αξία. Το παιδί μαθαίνει να προσφέρει αλλά του εξηγούμε γιατί το κάνει. Δεν πιέζουμε ποτέ το παιδί να προσφέρει ή να μοιραστεί πράγματα ή συναισθήματα χωρίς να το θέλει γιατί τότε η προσφορά χάνει την αξία της ως μια γλυκιά κίνηση από καρδιάς.
- Μαθαίνουμε τα παιδιά να εκφράζουν με έναν αποδεκτό τρόπο τις ανάγκες τους χωρίς να ξεχνάνε ότι βρίσκονται μέσα σε μια ομάδα. Πρέπει να γνωρίζουν ωστόσο ότι έχουν και δικαιώματα που πρέπει να διεκδικούν. Οι ανάγκες και τα δικαιώματά μας εκφράζονται συνήθως με το «θέλω». Αυτή η λεξούλα μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα και ένταση μέσα σ ένα σπίτι μόνο με ένα παιδί , πόσο μάλλον σε μια τάξη που θα ακούγεται από πολλά διαφορετικά στόματα. Γι’ αυτό λοιπόν χρειάζονται οι κανόνες που θα πρέπει να ακολουθούνται από όλους.
- Η καλή και σωστή επικοινωνία όλων των μελών αυτής της μικρής κοινωνίας είναι το θεμέλιο για το χτίσιμο της ενσυναίσθησης.
- Η επιβράβευση η οποία τονώνει την αυτοπεποίθηση και ενισχύει τις πρακτικές καλής συμπεριφοράς είναι ένας ακόμα τρόπος. Νιώθοντας το παιδί ότι έχει κερδίσει την εκτίμηση του δασκάλου μέσω του «μπράβο! ή του «συγχαρητήρια!» θα νιώσει υπερήφανο.
Ακόμα, τα παιχνίδια ρόλων, η αφήγηση ιστοριών ή η επινόηση ιστοριών μέσα από ερεθίσματα όπως εικόνες ή ακόμα και η φαντασία μας. Τα παιδιά μπορούν να αναλάβουν ρόλους από αυτές τις ιστορίες και μέσα από αυτούς να καταλάβουν πώς μπορούν να διαχειρίζονται διάφορες καταστάσεις και συναισθήματα.
Τέλος, η επαφή με τη φύση είναι ένα μέσο για να καλλιεργήσουμε την ενσυναίσθηση. Παρακινούμε τα παιδιά να φυτέψουν και να φροντίσουν φυτά μέσα στην τάξη. Δεν παίρνουν απλώς ένα φυτό έτοιμο από κάποιο μαγαζί αλλά συμμετέχουν σε όλη τη διαδικασία ανάπτυξής του˙ του παρέχουν ήλιο, νερό, νιώθουν υπερήφανα για εκείνο και ταυτόχρονα δένονται μεταξύ τους καθώς έχουν καταφέρει κάτι από κοινού. Η επαφή με τη φύση και η ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε γύρω μας είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ενσυναίσθηση.
Αν έχετε παρατηρήσει ασυνήθιστες συμπεριφορές στα παιδιά όπως εγωκεντρισμός, πλήρη απουσία ενσυναίσθησης, προβλήματα στην έκφραση συναισθημάτων ή χρειάζεστε συμβουλές πάνω σ αυτό το θέμα θα ήταν χρήσιμο να επικοινωνήσετε με έναν σύμβουλο ψυχικής υγείας. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να καλλιεργήσουμε αυτή την αρετή στα παιδιά και να μεγαλώσουμε ενήλικες με λιγότερο εγωιστικές συμπεριφορές και περισσότερες ουσιαστικές σχέσεις.
Learn More
Έφηβοι αυτοί οι άγνωστοι της Βίκυ Κάουλα
“Μικρά παιδιά, μικρά προβλήματα – μεγάλα παιδιά, μεγάλα προβλήματα” μας έλεγαν οι μεγαλύτεροι. Αλλά τίποτα δεν μας προετοίμασε ώστε να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι πριν το καταλάβουμε τα παιδάκια μας θα γίνουν από γλυκά και χαριτωμένα, σκυθρωπά και επικριτικά. Εφηβεία. Θα απορρίπτουν τις επιλογές μας και θα μας περιμένουν στη γωνία για να μας κάνουν επίθεση.
Learn More
Μόλις γίναμε γονείς! Και τώρα; Άρθρο της Βίκυ Κάουλα στο parentshug.eu
Μόλις ένα ζευγάρι παντρευτεί, αποφασίσει να συζήσει ή με κάποιον τρόπο σοβαρέψει η σκέψη του και αυτό κοινοποιηθεί στο φιλικό και συγγενικό του περιβάλλον, όλοι -μα, όλοι, όμως- αρχίζουν και ρωτούν πότε σκοπεύουν να γίνουν γονείς, να κάνουν παιδί, για να ολοκληρωθεί η ευτυχία τους!
Και το ίδιο το ζευγάρι, μόλις περάσει κάποιο διάστημα συμβίωσης και νιώσει ότι βρήκε τα πατήματά του, συνήθως αρχίζει και το σκέφτεται και ξεκινάει να προσπαθεί να αποκτήσει παιδί. Λίγα είναι τα ζευγάρια που συνειδητά δεν θέλουν να κάνουν παιδί.
Και μετά από κάποιο καιρό, το πολυπόθητο καινούργιο μέλος της οικογένειας καταφτάνει! Για άλλα ζευγάρια πιο εύκολα και για άλλα πιο δύσκολα.
Γίναμε γονείς ! Γιούπι;;
Τότε, λοιπόν, είναι η στιγμή που όλα αλλάζουν για το ζευγάρι!
Δεν είναι πια οι δυο τους, είναι γονείς! Έχουν άλλον έναν άνθρωπο μαζί τους και μάλιστα έναν άνθρωπο απόλυτα εξαρτώμενο από τους δυο τους για τα πάντα. Για να φάει, για να αλλαχτεί, για να πλυθεί, για να κοιμηθεί κλπ. κλπ. Αυτό σημαίνει ότι όλα πια περιστρέφονται γύρω από τις ανάγκες του νέου μέλους, γιατί δεν παίρνουν αναβολή. Δεν μπορείς να καθυστερήσεις να ταΐσεις ένα μωρό! Θα σηκώσει τον κόσμο από τα κλάματα και σίγουρα αυτό δεν το αντέχεις και δεν το θέλεις! Ούτε λερωμένο μπορείς να το αφήσεις και να μην του αλλάξεις πάνα. Θα κλαίει, αλλά κι αν δεν κλαίει, υπάρχει κίνδυνος να συγκαεί και μετά σίγουρα θα κλαίει, κάτι που και πάλι δεν θέλεις για πολλούς λόγους, όπως γιατί στεναχωριέσαι που υποφέρει, δεν αντέχεις τα κλάματα, νιώθεις ότι ευθύνεσαι κ.ο.κ.
Το μωρό έρχεται πρώτο.
Το γεγονός ότι το μωρό έχει προτεραιότητα έχει πολλαπλές συνέπειες στους γονείς σαν ζευγάρι και τη σχέση του.
Σε ατομικό επίπεδο η μητέρα συνήθως αφοσιώνεται στη φροντίδα του μωρού, ειδικά για τους πρώτους μήνες της ζωής του παιδιού. Αυτό έχει αποτέλεσμα, εάν δεν προσέξει, να χάσει τον ρόλο της συντρόφου, της γυναίκας, της αυτόνομης οντότητας. Καταλήγει να ζει μόνο για να καλύπτει τις ανάγκες του παιδιού της. Ίσως αρχίσει να παραμελεί τον εαυτό της, τις ανάγκες της, την εμφάνισή της, τον σύντροφό της. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, εάν το συνειδητοποιήσει, δεν ξέρει από πού ν’ αρχίσει να ξαναβρίσκει τον εαυτό της και τον σύντροφό της και απαιτείται μεγάλη προσπάθεια και βέβαια με την προϋπόθεση ότι η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Παράδειγμα μπορεί να χάσει τα περιττά κιλά, να βρει ασχολίες που τη γεμίζουν, να επικοινωνήσει ξανά με τον σύντροφό της. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να μην καταλάβει παρά όταν είναι πολύ μεγάλο το παιδί ότι από τη στιγμή που γέννησε έχασε τον εαυτό της, τη σχέση της και τη ζωή της. Αυτό είναι ένα τρομερό πλήγμα για πολλές γυναίκες.
Ο πατέρας;
Ο πατέρας, από την άλλη πλευρά, ενώ λέει ότι κατανοεί την καινούργια κατάσταση και ότι το παιδί και οι ανάγκες του έχουν προτεραιότητα, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, ασυνείδητα νιώθει παραμελημένος. Νιώθει ότι οι δικές του ανάγκες έχουν μείνει πίσω και δεν καλύπτονται και ίσως να κατηγορεί τη σύντροφό του γι’ αυτό και να εκφράζει ανοιχτά τη δυσαρέσκειά του.
Το ζευγάρι, λοιπόν, που αποκτά παιδί δυσκολεύεται πολύ. Αλλάζει η ζωή του όπως την είχε διαμορφώσει και καθορίσει και αρχίζει να βρίσκεται σε μια διαρκή φάση προσαρμογής, γιατί σε κάθε φάση ανάπτυξης του παιδιού οι συνθήκες είναι κανούργιες. Και μόλις βρεθεί ένας τρόπος διαχείρισης της κατάστασης, η κατάσταση αλλάζει, οπότε και πάλι νέα προσαρμογή κ.ο.κ. Χρειάζεται να κανονίζονται πράγματα που έχουν σχέση με το παιδί σε καθημερινή βάση, αλλά και να διευθετούνται και όλα τα υπόλοιπα θέματα της καθημερινότητας.
Ο ερχομός του, έχει άπειρα θετικά
Φυσικά ο ερχομός ενός παιδιού στη ζωή ενός ζευγαριού δεν φέρνει μόνο δυσκολίες. Φέρνει χαρά, πληρότητα, ευφορία, αγαλλίαση και περηφάνια και η ζυγαριά σαφώς γέρνει προς τη θετική πλευρά.
Εάν το ζευγάρι συνειδητοποιημένα θέλει πολύ ένα παιδί, είναι προετοιμασμένο και έχει σκεφτεί ότι θα αλλάξει η ζωή του. Έτσι, καταφέρνει και αντιμετωπίζει πιο εύκολα τη νέα κατάσταση και βρίσκει τρόπο να την απολαμβάνει χωρίς μεγάλη πίεση. Επίσης, εάν το ζευγάρι είναι δεμένο, αγαπημένο και έχει καλή επικοινωνία μεταξύ του, διαχειρίζεται καλύτερα τη φόρτιση και την κούραση που συνεπάγεται ένα νέο μέλος στην οικογένεια. Σημαντικό είναι να συνεννοούνται, να βρίσκουν χρόνο για τους δυο τους και να φροντίζουν τη σχέση τους. Εξίσου σημαντικό είναι και ο κάθε σύντροφος να βρίσκει λίγο χρόνο και για τον εαυτό του ατομικά.
Έτσι, ενώ η χαρά του να αποκτήσει ένα ζευγάρι παιδί δεν συγκρίνεται και επισκιάζει όλη την κούραση και τις δυσχέρειες που παρουσιάζονται, εάν η απόκτηση του παιδιού είναι συνειδητή απόφαση και των δύο και το ζευγάρι είναι αποφασισμένο να παλέψει από κοινού τη διαχείριση της νέας κατάστασης, τότε η ευτυχία που βιώνουν θα είναι ολοκληρωμένη και πλήρης.
Learn More